fragmenten (christina)

op het laatste nippertje nog mijn fragmenten: Helaasheid der dingen: p190 vanaf 'Zo. Gaan we eraan beginnen?' tot p193 "'Zou je nu niet onploffen!' zei onze Herman." (het stuk waar de demente grootmoeder een dronkemansliedje moet zingen) Een prachtig en hilarisch fragment. Ik kan moeilijk met de juiste woorden uitleggen hoe geweldig ik dit vind en waarom. Dus doe ik het maar niet. Het hele boek is eigenlijk een uitleg van waarom dit zo een mooi stukje is, en ik wil dit niet verpesten door dit met mijn eigen woorden uit te leggen. Maar jullie weten ongetwijfeld wat ik bedoel! Mevrouw Verona daalt de heuvel af Er zijn al heel erg treffende fragmenten en citaten gekozen op deze blog,. ik ben het helemaal eens met jullie keuze. Een ander mooi stukje vond ik dat van het onweer. p98. Maar het mooiste was toch de laatste paginas. Je weet het hele boek dat het eraan komt en toch is het nog helemaal anders dan je had verwacht, heel aangrijpend. tot straks! ik kijk er naar uit en ik heb ook al honger

Citaten uit Mevrouw Verona...Uit Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ (Annemie)

Uit Mevrouw Verona daalt de heuvel af’ p.20 'Beneden beschreef de rivier zijn weg in kalligrafische krullen, in sierlijke majuskels waarvan men sinds het gebruik van het schrijfklavier haast geen weet meer had. En terwijl ze naar dat landschap keken overwogen ze of ze de eenvoudige schoonheid ervan zouden blijven verdragen, of ze op den duur niet zouden worden meegesleept door de eenzaamheid van deze omgeving…..' p.53 'Hier zou zij blijven, en haar schoonheid zou verhabbezakken van de worsten die zij samen met de anderen vrat aan de oevers van de Gemontfoux. Zij bleef, wetende dat de heuvel later haar calvarie zou worden, en ten slotte zelfs haar harde contract met de eenzaamheid….En de dag waarop het nieuws hier door de heuvels trok, Mevrouw Verona blijft!, Mevrouw Verona blijft! hebben de mannen zingend vlokken schuim op de rivier gepist.'

Dimitri Verhulst - citaten gekozen door Marleen

Alle kossems, villegiaturen, vergauweloosden en kokkerullende meisjes ten spijt, heb ik gekozen voor twee eenvoudiger citaten:

Er was hun huis, en er was Oucwègne. Vol dorpelingen die ze niet kenden en die hermetisch durfden te leven volgens de vertellingen van stedelingen. Een sprong in het duister zou het worden. ‘Hier zou ik kunnen sterven’ zei ze, en Meneer Pottenbakker stak een sigaret op voor dat raam, liet zijn blik rusten op een myriade eeuwenoude bomen met basten die hem nog onbekende insecten een winterwoning boden. ‘Ik zou het denken’, had hij geantwoord. ‘Hier kun je ongelukkig zijn. We zouden gek zijn dit huis niet te nemen.’ p 20

‘Er is geen soepbeen, jongen, waarheen jij mij volgt.’ Maar dat leek hem niet te deren. ‘Eigenlijk zouden we eerst nog een goede woning voor jou moeten vinden.’ Ze had willen uitgaan als een licht, rustig, en zonder effecten. En nu drong het tot haar door dat simpel sterven keihard werken is, en dat er nog veel gevraagd zou worden van haar eer deze sneeuw gesmolten was, de rivieren voorjaarsachtig waamden en de vroegelingen onwetend het eeuwige leven uitschreeuwden. p 71

Uit Mevrouw Verona daalt de heuvel af, zoals je kan zien. Al heb ik eigenlijk meer genoten van De helaasheid der dingen, maar het is al wat langer geleden dat ik dat gelezen heb en dus vond ik het net iets moeilijker om daar zo direct de meest treffende citaten uit op te vissen.

Tot morgen, Marleen

Citaten en comments van Anneleen

Mevrouw Verona daalt de heuvel af Dimitri Verhulst Een dun boekje, maar absoluut een meesterwerk! Zo kun je dit boek het best beschrijven. Bij het lezen moet je je hoofd erbij houden want het bestaat uit prachtig aaneengeweven citaten die je één voor één zou kunnen inkaderen en vol eenvoudige waarheden over het leven zitten. Alles is doorspekt met een subtiele vorm van humor die je af en toe doet glimlachen. Het was dan ook niet eenvoudig er enkele citaten uit te kiezen. ‘Liefdeslang en niet langer zou een leven mogen duren’ (p. 100) Dit vat eigenlijk heel het verhaal samen voor mij. De man van mevrouw Verona is doorheen heel het boek aanwezig. Wanneer hij zich het leven ontneemt, is haar leven eigenlijk voorbij. Na dit citaat staat er dat de cello aan een nieuwe laag lak toe is. Wat er verder in die 20 jaar gebeurde is vaag en lijkt geen rol te spelen voor mevrouw Verona. Het idee van die cello vind ik ook erg aangrijpend. Het feit dat ze die laat maken uit het hout van die welbepaalde boom. Ze heeft een soort haat-liefde-verhouding met het instrument. Ze is ervan overtuigd dat de klank erg lelijk zal zijn, maar laat op het instrument toch telkens opnieuw een laag lak aanbrengen. Net zoals de dood van haar man een deel van haar leven geworden is, is ook de cello een deel van haar leven. De gelijkenis met en mens wordt bovendien benadrukt doordat het geluid vergeleken wordt met een menselijke stem. Een sprong in het duister zou het worden. ‘Hier zou ik kunnen sterven, ‘ zei ze, en Meneer Pottenbakker stak een sigaret op voor dat raam, liet zijn blik rusten op een myriade eeuwenoude bomen met basten die hem nog onbekende insecten een winterwoning boden. ‘Ik zou het denken,’ had hij geantwoord. ‘Hier kun je sterven, en hier kun je ongelukkig zijn. We zouden gek zijn dit huis niet te nemen.’ (p.20) Ik vind het spijtig dat dit nadien verder toegelicht wordt. Het is ook zo gewoon een mooie gedachte dat je een plek moet kiezen om te wonen waar je ook ongelukkig moet kunnen zijn en kunnen sterven. Zo denken we meestal niet, maar eigenlijk is dit belangrijker dan de vraag ‘kan ik hier gelukkig zijn?’. Bij het herlezen van het fragment viel het me op dat dit ook anders geïnterpreteerd kan worden. Meneer Pottenbakker kijkt naar de bomen als hij zegt dat hij hier zou kunnen sterven. Is dit een verwijzing naar wat er later gebeurt? In dit fragment kwam ik, net als in heel wat fragmenten uit het boek, woorden tegen die ik niet kende (myriade). Dit heeft me op geen enkel ogenblik gestoord omdat je uit de context vaak de betekenis kon verstaan en deze woorden bovendien erg mooi klonken. Een prachtig boek dat ik zeker nog eens zal herlezen! Anneleen

Citaten van Belle

hierbij twee stukjes uit Verhulst. Uit De helaasheid der dingen:(vanwege het ongelofelijke cynisme en zelfhaat. 'Men is toch altijd een beetje klootzak wanneer men een vrouw met een kind laat zitten, maar dat komt omdat je veel te weinig klootzak was om die vrouw te verlaten toen je haar nog niet met kind had volgestampt.' Uit Mevrouw Verona daalt de heuvel af (vanwege de kleurrijke cluster van prachtige beelden in één zin) 'Terwijl men vrolijk dronken raakte en de ballen alsmaar verder van het cochonet tot stilstand kwamen, beten de vissen zich vast in de lijnen die men her en der in de rivier had uitgelegd, waarna men de beesten grilde en veroberde uit het vuistje, hun graten haast oneerbiedig uitspuwend op de grond.'

citaten mevrouw Verona

Twee citaten uit een heel mooi boekje. 1 een ode aan de taal met heel veel Vlaams in en aan de stijl van Verhulst - Toen de vergauweloosden nog verliefden waren... (blz. 48) - Was het de geur van vlees of was het volgzaamheid die maakte dat er ergens op het kerhof een hond naar marmer blafte op de dag dat de laatste rustplaats van Meneer Pottenbakker uitgevademd was? (blz. 49) - De hellingsgraad was er zodanig dat Ravel meermaals als de cascadeur in een circusact door zijn lochting strompelde, en de verhuizers die zijn spullen vloekend naar boven sjouwden verwensten een piano met een vleugel die geen vlerk kon zijn. (blz. 51) - Want zijn de veel te jonge weduwen in de verhalen altijd modellen uit de toonzaal van de schepping, het is hier niet anders. Wij zullen zuinig zijn op de inkt en het papier en ons hier beperken tot haar rode haren die in lokken schaafkrullen tot op haar schouders hingen, haar teint van eierschaal, haar zonneogen op een eeuwig middaguur, haar slankheid en beweeglijkheid, haar alles ontgrendelende lach zuiver als wiskunde die de gevoeligsten soms tijdelijk verlamde, de onredelijke benen die dit alles piëdestalden, en alle bijhorende vormen die een mens daarbij verzinnen kan. (blz. 53) - .... 2 Inhoudelijker Mevrouw Verona wierp met dit gebaar haar rouw af, ze was klaar voor een nieuw leven. Natuurlijk, niemand kreeg een nieuw leven, dat was maar een manier van zeggen. Het leven immers was niet zoiets als een stuk tekst waaronder men een lijn kon trekken om in hetzelfde schriftje verder te gaan met een compleet nieuwe tekst. Maar men bood zich graag die illusie aan wanneer de trouw aan een herinnering de moed om verder te leven in de weg stond. Opnieuw beginnen, alles indelen volgens hoofdstukken omdat die af te sluiten zijn, en voor zichzelf blijven vasthouden hoe makkelijk dit is.

Mevrouw Verona: het citaat van Jan

Mevrouw Verona daalt de heuvel af

Het citaat:

‘Straks zou het weer gaan sneeuwen en geen slee zou voren trekken in het wit. Zij keek een laatste maal het bos in, en zag hoe het zich na haar geliefde weer had zien te schikken naar zijn eigen smaak. De oorlogen tussen de mossen en de schorsen werden sedert jaren weer openlijk bedreven, de iepen stierven staande en wortels woelden in colère de wereld om. Vastbesloten te revancheren, de planeet opnieuw te regeren, zijn chaos te installeren waarin niemand maar een logica kon zien, was het bos begonnen met woekeren. En het was prachtig. De mens: ze hadden hem nooit uit het water mogen laten kruipen. Misschien was het een gunst van haar hersens die haar toestonden dat laatste nog te denken alvorens zelf te sterven.’ (p. 33)

Maandag zal ik met veel plezier wat uitleg verstrekken bij mijn keuze, zittend of staande, in colère of in rust, alnaargelang, en niet helemaal onafhankelijk van de hoeveelheid spiritueuze stoffen die mijn hersenactiviteit op dat uur van de avond bevorderen hetzij afremmen, godver, ik ben hier aan een zin begonnen waar ik niet uit geraak geloof ik, ik geraak erin verstrikt gelijk in de wortels van een uit de kluiten gewassen iep - Kleine, haal boven eens mijn tanden, dat ik die mensen hier een beetje deftige uitleg kan geven!

Tot dan,

Jan

de helaasheid der dingen

Enkele ideeën rond 'De helaasheid...' die bij me opkwamen tijdens het lezen. 1) Hij mythologiseert eigenlijk de wereld en zijn jeugd; dat is al duidelijk te zien in de inleidende citaten. De grootmoeder wordt veel meer dan een gewone plaatsvervangende moeder; zij wordt een soort oerverzorgster. De broers worden in hun drinkers-zijn bijna oermensen. Op de koop toe mythologiseren ze zelf nogal wat; denk maar aan Roy Orbison of de Ronde van Frankrijk. Dat geeft een extra en eigenlijk wel boeiende dimensie aan dit Vlaamse realisme over de achter/onderkant van de maatschappij. 2) Hij doet dat ook met de taal waarmee hij de miserie verwoordt. Hij maakt gebruik van volkstaal, maar creëert daar een eigen taal uit die de poëzie van de miserie aangeeft, soms bijna de lelijkheid tot schoonheid maakt. 3) Verhulst heeft daarbij een eigen stijl, een eigen taal die je kunt vergelijken met andere schrijvers (sommigen noemen hem de nieuwe Boon, maar dat klopt qua taalgebruik toch niet echt). Die stijl leest erg aangenaam, heeft een eigen ritme (en dat vindt Verhulst blijkbaar erg belangrijk) en geeft de dingen een eigen dimensie. De ironie (is het dat wel?) geeft het lezen nog een extra dimensie. Je weet niet helemaal hoe de verteller precies staat tegenover de wereld; hij is ook een Verhulst en verdedigt de wereld van de Verhulsten, maar staat er ook wat buiten naar te kijken. Ironie heeft soms diezelfde houding. Ook die mytholigisering is soms grappig (Ronde van Frankrijk), maar niet alleen dat. Wat soms stoort is de vertellerscommentaar (soms beoordeling) die iets te veel voorkomt. 4) Verhulst is een vakman in de opbouw van zijn verhalen (bv. Franky) en in het leggen van verbanden tussen de verhalen (bv. de hond die losgebroken is). Soms vind ik het iets te doorzichtig. De opbouw van het geheel is erg duidelijk; op het einde is de verteller de wereld ontgroeid en heeft hij een pijnlijke confrontatie met de eigen ex-wereld die (getuige de laatste zin) toch blijft doorwerken. 5) Het boek is misschien iets te lang in het midden. Hoe goed geschreven en vermakelijk ook, soms was het iets te veel herhaling. Als ik de tijd vind, krijg je ook enkele ideeën over 'Mevrouw Verona'. Tot maandag Rudi